Ancaq qohum-qonşunun, etrafımdakı insanların qınağı, tez-tez bu barede soruşmaları mene çox pis tesir edir. İnsana yazıq kimi baxırlar, acıyırlar sanki… Bele söz-söhbetler, “filankesin qızı evde qalıb” kimi ifadeler ailemi de çox utandırır ve men de özümü günahkar, pis bir şey etmiş kimi hiss edirem
Isti yay gunleri idi. Hammi kimi men de tetile chixmishdim. Evde ureyim sixilirdi. Sanki qelbimde mene sixinti veren nese var idi. Imkan cehetden her sheyim var idi. Ancaq her sehyden bezmishdim. Birden refiqem Nigar mene zeng etdi. Mene darixdigini ve onlarla
Murad cox imkanli, taninmis bir
ailenin ogludur. Muradin Babasi
Vaqif beyin veziyyeti ,cox agir
idi. Ve olmeden evvel, kecmisde
verdiyi sozu tutmaq isteyirdi.
Nevesi Muradi ,kecmis dostu
Eldarin nevesiyle , evlendirmek
isteyirdi. Vaqif bey ,
xadimelerden birini cagiraraq,
Oglu Elnu
Samir: Aylin???
Aylin ozunu itirdi, amma tez bir zamanda ozunu toplayib " Sheyy Samir, bey, heyetde deyirdiler ki mashininizi yanlish yerde park etmisiz"
Samir: Hansi mashini?
Evvel Aylini pert etmemek uchun yalanini ort bastir etmek istese de sonra " Ooo intiqam vaxti geldi balaca vehshi melek"
Aylin Sahil metrosuna
minir...Amma niyyeti eve getmek
deyildi. Sadece sakit bir parkda
oturub bir az daha dushunmek
idi...Her kesden uzaqda...Ureyinde
danishmaga davam edirdi...
-Derslerime fikrimi yoneltmeliyem,
telebe adini qazanmaliyam, hech
bir shey meni meqsedimden
saxlamamalidir...
-
